เมื่อร้อยปีที่แล้ว รถไม่ได้มีการติดตั้งเครื่อง. คนคิดเลขตําแหน่งโดยตรง, วางเครื่องยนต์บนชัสซี, bolted ขึ้น, ง่ายและเบา, แต่ยังประหยัดค่าใช้จ่าย. แต่ในเวลาที่ผ่านมา, คนรู้ว่าวิธีการนี้ไม่น่าเชื่อถือ.
เรารู้ว่าพิสตันเคลื่อนไหวในเส้นตรงในเครื่องยนต์ และแกนโค้งหมุน การเคลื่อนไหวของแท่งเชื่อมต่อซับซ้อนกว่าหัวเล็กของไม้เชื่อมโยงเคลื่อนไหวขึ้นและลงกับพิสตันในขณะที่หัวใหญ่ของไม้เชื่อมโยงผลักกดแกนโค้งเพื่อหมุนซึ่งจะนําไปสู่ความไม่สมดุลภายในเครื่องยนต์โดยเฉพาะเครื่องสามกลอง (ความไม่สมดุลของแรงตอนแรกและสอง) และเครื่องสี่กลอง (ความไม่สมดุลของแรงลําดับสอง)รวมไปถึงแรงดันการเผาไหม้ภายในของกระบอก, พลังการเคลื่อนไหวที่ส่งผ่านโดย powertrain และอื่น ๆ, เครื่องยนต์จะผลิตสั่นแรงแรง.
มันคงดีถ้าการสั่นสะเทือน เพียงกระทบความสบายใจ แต่ปัญหาคือ การสั่นสะเทือนเหล่านี้ มักจะฉีกปลอกยึด หรือการเชื่อมต่อเครื่องยนต์กับร่างกาย ซึ่งเป็นปัญหาใหญ่ถ้ารถที่ไม่มีเครื่องขับเคลื่อน พังตรงกลางไร้ที่รู้ที่มีสัตว์ป่าและคนชั่ว .
ดังนั้นในช่วงปี 1930 วิศวกรจึงเริ่มแก้ปัญหานี้ "เนื่องจากการสั่นสะเทือนนั้นใหญ่มาก แล้วถ้าเราใส่สเปงไปหน่อยล่ะ" "สเปนมันอ่อนเกินไป ลองใส่ยางแทน"วิศวกรใช้บล็อกยางกระเทียมเป็นสะพานระหว่างเครื่องยนต์และร่างกายการพยายามที่จะหลีกเลี่ยงการชนกันระหว่างทั้งสองด้วยความยืดหยุ่นของยางการติดตั้งเครื่องและยังคงใช้กันอย่างแพร่หลายในวันนี้
